Een delicaat onderwerp

Vorige week was ik in Miami. Waarom weet ik nog steeds niet. Die stad vertegenwoordigt alles waar ik moeite mee heb: stervensduur, plastic en, nou ja, Amerikaans.

Ik ben nog nooit een sympathieke Amerikaan tegengekomen tijdens mijn reizen en ja, dat waren er zeker meer dan twintig. Ik heb dan ook een zekere antipathie tegen hen ontwikkeld. Op tv kan ik sommige Amerikanen overigens best waarderen. Ross Geller is een held, dus volslagen kansloos hoeft het toch ook niet te zijn.

Ik hoopte dat m’n vooroordelen weg zouden gaan door met Amerikanen te praten. Met open vizier. Waarover maakte niet eens uit, zolang het maar inhoud zou hebben.  

Maar ja. Miami staat niet bekend als de meest sociale en fijne stad van de VS.

Al direct bij aankomst, zag ik ruzies ontstaan op straat. Meningsverschillen met geschreeuw. Een vrouw waarschuwt me over drugsgebruikers en -handelaren en dat ik ’s nachts echt niet op straat moet zijn. Totale warhoofden liggen her en der voor pampus, aanmerkelijk meer dan in Mexico Stad. Ik verbaas me over de vele reclames van advocaten op straat. In de bussen. Op bankjes. In abri’s. Zo gaat dat hier kennelijk. Luisteren naar elkaar, ho maar. See you in court.

Maar gesprekjes heb ik. Dat niemand weet waar Nederland ligt, is echt niet erg. Amsterdam doet wel een belletje rinkelen. Dat is een stad waar je tussen de tulpen stoned seks kan hebben met een miljoenmiljard prostituees. Ik vind het prima. Ik wilde met Amerikanen praten en zien of we elkaar zouden begrijpen. Nader tot elkaar te komen. Dat blijkt toch ook wel oprecht lastig. De interesse is eigenlijk nooit wederzijds.   

Maar het kan verkeren. Als ik even in de golven van Hollywood Beach duik, word ik aangesproken door een zwarte dame. Al gauw nodigt ze me uit om bij haar en haar vrienden te komen liggen. Dat is geweldig. Drie dames en een man van rond mijn leeftijd dansen hier op foeilelijke reggaeton, terwijl ze kippenbotjes kluiven en meloen eten. Ik stap plots in een andere wereld, precies wat ik zoek. Ik wil deze mensen leren kennen.

We maken oppervlakkig kennis en plots vragen ze hoe ik over zwarte mensen denk. Dat riekt naar een echt gesprek, fijn.

Ik bestempel de vraag als ‘delicaat’, wat me applaus oplevert. Natuurlijk, ik ken de gevoeligheden. Black Lives Matters staat nog op het netvlies, met alle discussies die we op tv voorbij hebben horen komen.

Ze vragen hoe het in Europa gaat, in mijn land. Ik vertel over Nederland en over ons koninkrijk. Curaçao, Suriname, Aruba, landen waar ze nog nooit van gehoord hebben. ,,Ik wist niet eens dat er zwarte mensen in Europa woonden!”, roepen ze verwonderd uit.

Een van de dames geeft toe nog nooit écht met een blank persoon gesproken te hebben. Ze is Miami nog nooit uit geweest en haar sociale leven bestaat louter uit zwarte mensen, legt ze uit. Onderling praten ze veel over racisme, wat, zegt ze, toch enige haat naar blanken heeft aangewakkerd. ,,Dat jij als blanke dit een delicaat onderwerp noemt, raakt me”, zegt ze. ,,Toen je erbij kwam zitten, had ik daar écht geen zin in.”

We komen nader tot elkaar, lijkt het. Ik wéét hoe gevoelig racisme ligt en zij kijkt het tot dan toe ‘kwaad’ plots recht in de ogen: een blanke man. Ik balanceer op een dun koord, maar blijf toch overeind. ,,Niet iedere blanke is racistisch, zeker niet”, zeg ik. ,,Maar vertel eens, hoe denk jij dan nu precies over blanken?”

Ze glimlacht terug. ,,Ik dacht altijd dat jullie allemaal fan van Adolf Hitler waren. Dat hoor ik al heel m’n jeugd.”

Wat vond je van dit verhaal? Laat het me gerust weten. Hieronder kun je een donatie achterlaten, wat natuurlijk ongelofelijk gewaardeerd wordt. Wil je me echt steunen in mijn schrijfwerk? Overweeg een abonnement!