Twee ganzen vliegen luid gakkend over, richting Teteringen. En misschien wel verder. Een eend drijft en onderneemt verder geen enkele actie. Het kwaakt. Typisch eendengedrag. Een reiger aan de waterkant speurt naar eten. Sierlijk, als een standbeeld. Diverse vogels maken in een boom een kakofonie aan geluid. Een gevoel van melancholie en ontroering overvalt me als het besef tot me doordringt dat ik alleen dierengeluiden hoor. Dieren zie. Ik moet mijn oren spitsen om geluiden afkomstig van mensen te horen. Elders klinkt het geruis van auto’s. Dichterbij zoemt een machine, die je slechts hoort bij volle bewustzijn.
Twee uur geleden nam ik mij voor een goede wandeling te maken. Dat doe ik vaker, de laatste weken. Single man, opgesloten in huis, beduidend minder werk te doen en vereenzaming ligt echt op de loer: ik klaag niet, maar er even uit is gewoon noodzaak. Twee uurtjes; door het Mastbos, een rondje Galderse Meren, een wandeling door de stad of, zoals zojuist, Breda Noord. Breda Noord, daar waar de stad ophoudt en de weilanden beginnen.
Vrijwel verlaten straten, ook hier. Aan de Tussen De Dijken ligt een parkeerplaats. Ik weet het niet, iets zegt me dat daar soms dingen gebeuren. Het plekje trekt altijd dubieuze figuren aan. Op het moment dat ik deze plek passeer, zie ik een man zijn auto instappen en een vrouw haar fiets pakken. Ze gunnen elkaar geen blik, terwijl het duidelijk is dat er toch iets van contact tussen hen geweest moet zijn. Ze hebben op z’n minst iets met elkaar van doen. Denk ik dan toch. Het geeft stof tot fantasie.
Vanaf de kinderboerderij Parkhoeve Noord klinkt het luide geblaat van schapen en het gemekker van geiten. Ik neem aan dat het nu vlak voor voedertijd is. Vlak vóór de kinderboerderij is een doorgangetje naar het park, waar runderen vrij rond mogen lopen. Ditmaal liggen ze verzameld rondom het wandelpad. Als ik de toegang open, kijken ze me strak aan. Niet dat ik pretendeer dat ik de emoties van runderen herken, maar bijzonder verwelkomend komen ze toch ook niet op me over. Ik besluit toch een stukje om te lopen. Deels uit angst, deels uit respect voor hen. Als ik nog eens omkijk, kijkt één der runderen me nog steeds aan. Een mengeling van desinteresse, afgunst en een uitgelopen staredown. Denk ik dan toch. Het geeft stof tot fantasie.
De Zwarte Dijk is volledig verlaten. Een lange weg naar het niets. Ik zet aan. Doe een sprintje. Honderd meter op volle snelheid. Dat lukt me nog alleraardigst, merk ik. Het zonnetje is inmiddels doorgebroken en het voelt fantastisch aan. Ik merk dat ik vrolijk word van de dierengeluiden om mij heen. Alsof zij hun weg steeds meer terugvinden. Het is weliswaar lente, maar ik kan mij niet heugen dat dierengeluiden het stadse overstijgen. Nu doet dat het wel. Het ontroert me.
Ik vervolg mijn weg en passeer de kinderboerderij weer. Het is er nu stil. De dieren worden gevoerd, dat verklaart. Ik zie een geit op een tafel staan. Ik moet erom lachen. Het dier herkauwt en lijkt me recht aan te kijken. Ditmaal toch geen staredown, volgens mij kijkt het dier dwars door me heen.
Ik merk dat de vrolijkheid weer even compleet terug is. De sociale interactie met levende organismen doen me goed. Terug naar huis, terug naar de stilte, terug naar de computer, terug naar de constante stroom van nieuws. Vereenzaming ligt weliswaar op de loer, maar vasthouden aan een onschuldig soort gekte sleept me erdoorheen. Want dieren trekken zich niets aan van corona. Dieren laten zich bij gebrek aan mensen juist meer zien. De lukrake geluiden naar wat dan ook, de staredowns en het gekwaak van eenden: ik heb mijn minimale sociale interactie van de dag weer gehad. En houd me daaraan vast. Voordat ik echt gek word.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!
