De tien-peso-taco-bij-de-metro: het vervolg

De zes tacos die ik twee weken geleden at, hakten er flink in. Vrijdagochtend schreef ik er nog een liefkozend blogje over, maar de uren erna verslechterde ik zienderogen. Ik annuleerde vrijdagmiddag mijn Spaanse les en raakte aan het bed gekluisterd. Stond hooguit op om het toilet andermaal van dichtbij te bekijken. ’s Nachts sliep ik niet. Kreeg bizarre hallucinaties. Zaterdags lag ik de gehele dag op bed en at ik slechts een kippensoepje. Zowel mijn docente Spaans en de familie lachten stiekem en beschaamd. Het is een bekend verhaal. Dit zijn tacos de muerte lenta; tacos van de langzame dood. Zo voelde het ook. Een haast extreme voedselvergiftiging. Alsof er talloze hele enge beestjes in mijn maag mijn lichaam kapot maakten. Dat soort hallucinaties dus.

Het was natuurlijk mijn eigen schuld. Ik deed álles fout en sloeg álle waarschuwingen in de wind. Maar zo burger je pas echt in, nietwaar? Nederlanders waarderen het toch ook als nieuwkomers hun boerenkool met worst uitkotsen na een avondje Heineken, Grolsch, Bavaria, Oranjeboom en een of andere vage cocktail door elkaar gehusseld. Pas dan ben je een échte en slaag je voor je inburgering.

Eet nooit tacos van tien pesos, eet nooit tacos dichtbij een metrostation en eet vooral nooit tacos al pastor of tacos de cabeza op dat soort plekken. Bij twijfel altijd bistec, dat vlees kan het minste kwaad. Juist. Ik at tacos al pastor én tacos de cabeza naast het metrostation en ze kostten tien pesos. Dan verdien je het ook.

Het gaat beter. Sterker, ik ben weer compleet opgeknapt. Spijt? Nee, topavontuur. En eigenlijk heb ik onnoemelijk veel zin om terug te keren. Naar de oude man, naar zijn tacostand. Met hem te praten. Te praten over de zaken, te praten over de werkwijze. Niet beschuldigend, maar met volledige interesse. Want over de zaak an sich niets dan goeds, die belichaamde alles dat ik van een tacostand verwacht. Te praten met zijn klandizie. Over hun ervaringen. Te kijken hoe deze tacos precies gemaakt worden. Waar het vlees vandaan komt. Man, hoe werkt die distributie? Al schrijvende zit ik hier enthousiast te bouncen op mijn stoel.

De zaak heet Taquería “La Perla De Jalisco”, bij metrohalte Normal. Op Google krijgt de zaak vier sterren, gegeven door 448 gebruikers. De tevredenheid druipt ervan af. Had ik slechts pech? Is het vooroordeel van de tienpesostacodepastorofdecabezabijmetrostations een mythe of waarheid?

Jongens, ik zit hier in Mexico. Het coronavirus of de drugskartels worden niet mijn directe insteek. Maar hier ga ik keiharde journalistiek bedrijven. Ik wil potdorie de onderste steen boven krijgen. Hup!

Wil je me helpen? Lees dan nog even door:

Allereerst: dank voor het lezen van bovenstaand verhaal. Die las je uiteraard gratis. Dat blijft ook zo. Maar een klein beetje sponsoring zou ik echt enorm waarderen! Dat kan via mijn Patreon of via een abonnement op deze site. Lees er hier alles over.

Je kunt uiteraard ook een eenmalige donatie doen: