Het is stil, haast uitgestorven op het enorme centrale plein in hartje Mexico City, Zócalo. Normaliter is dit een komen en gaan van mensen. Van handel, van toeristen, van geluid, van rumoer, van een ware kakofonie van alles. Nu is het volledig afgesloten. Er staan soldaten. Het zijn coronatijden.
In de straten eromheen lopen wel mensen. Er zijn looplijnen, er is controle door politie. Schijnheilig zet je dan je mondkapje op, want hoewel niet verplicht wordt dat toch van je verlangd. Ben je er voorbij, zet je ‘m weer af. Want laten we wel wezen: zo’n ding is best irritant. Ook in de straten is het overigens best wel stil, bijna de helft van de winkels in dit gedeelte is gesloten.
Als je een winkel in wil, of een restaurant, is dat mondkapje wel verplicht. Handen wassen, je temperatuur wordt opgemeten. Het personeel draagt mondkapjes en spatschermen. Ook hier is het overwegend rustig.
Deze wereldstad, die bekendstaat om haar absurde verkeer en drukte is ietwat in ruste. Of beter gezegd: in angst. Corona is de grote en vooral gevreesde vijand. Mensen die buiten zijn dragen mondkapjes en zelfs spatschermen. Het ziet er futuristisch en belachelijk uit. En hoewel ik de regels niet ken, zijn ze duidelijk. Ook hier is anderhalve meter afstand de norm.
Bijzonder is het ook in de supermarkt. Daar is ook een deurbeleid. Rondom de groenten en fruit is meer controle. Boodschappen doen anno nu voelt als boodschappen in Nederland medio april en mei, op het hoogtepunt van corona. Maar dan zonder die spanning.
Na 1 september lijkt het allemaal ietsjes te normaliseren. Het is iets drukker op straat. In Bosque de Chapultepec, het grootste park van de stad, wordt de handel weer opgestart. Druk is het echter nog steeds niet. Het verkeer neemt wel toe. We staan soms in een korte file.
Ik ben onder de indruk hoe de Mexicaan omgaat met de regels. Ik volg Mexicaans Twitter niet, maar zo op het oog lijkt het zonder morren opgevolgd te worden. Het valt wel op hoeveel mensen op straat slapen en leven. Dat verergert. De armoede neemt toe.
Wat ik begrijp is dat de Mexicaan doodsbang is voor corona. Mensen blijven thuis. Durven niets. De informatievoorziening is warrig en speelt in op het gevoel. Kennis is er kennelijk nauwelijks en wordt ook niet opgedaan middels buitenlandse media. Waar in Nederland corona erkend wordt en discussie bestaat hoe ermee om te gaan, is hier een andere tweedeling: óf je bent doodsbang, óf je gelooft niet dat het bestaat. In beide gevallen respecteert men de regels overigens wel. Het laat zich raden tot welke groep mijn vriendin behoort.
We deinen beiden wel mee. Dragen een mondkapje waar nodig, wassen onze handen regelmatig en zoeken de drukte niet op. In dat opzicht doen we stiekem best verstandig. In datzelfde Chapultepec zeggen kooplui dat de musea na El Día de la Independencia de México op 16 september nog meer opengaat, zoals musea en wellicht ook stadions. We zullen het zien, want officieel is er nog niets.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!