,,Ik denk”, glimlachte Tania dromerig, “dat Conchita en Chato gelijk al wisten waar dit naartoe ging. Ze observeerden ons en zwemmen nu vrolijk rond in de oceaan.” Het was al donker en we zaten buiten op het terras. Haar charmante glimlach was misschien nog wel prachtiger in dit licht. Haar speelse fantasie ontstak een vonkje bij me; ik keek haar recht in de ogen en wilde haar zoenen. Deed dat ook. Het werd beantwoord.
Die middag was ik samen met de Duitser Matthias gaan zwemmen in de zee, nabij het Mexicaanse Tulum. Het was op dat moment warm; een duik in de zee was haast noodzakelijk. Donkere wolken dienden zich echter langzaam, maar nadrukkelijk aan. Hevige regenbuien waren voorspeld, ’s middags zou het zeker losgaan.
Matthias regelde vanaf het strand zaken voor zijn terugreis, later die middag. Ik dreef alleen in het aangename water en speelde met de fijne golven. Zij liep de zee in en moest nog wennen aan de temperatuur. Wreef demonstratief over haar schouders. We keken elkaar aan, ik maakte een grapje en we raakten in gesprek. Tania was op bezoek bij haar moeder in Tulum. De dag erna zou ze teruggaan naar haar woonplaats, vlakbij Mexico City. Ze genoot van dit weer, want thuis was het maar 10 graden. ,,Ohh”, riep ze plots opgewonden en ze wees achter me. Twee enorme vissen maakten gebruik van een golf. ,,Echt, dat was prachtig”, omschreef ze haast ontroerd, want ja: bij zoiets ben je altijd te laat.
De eerste druppel voelde ik toen ik de zee uit was, een half uurtje later. Tania en haar moeder lagen dichtbij ons en bleven onverstoorbaar onder hun gezamenlijke parasol liggen. Wij besloten terug te gaan naar ons hostel, maar niet voordat ik Tania uitnodigde voor een drankje later die avond. Ja. Dat wilde ze wel.
De date werd gemaakt. Het gesprek ging als vanzelf: over haar werk als alternatief therapeut, haar vorige werk als financieel adviseur. Haar moeder, haar vader, haar broer. Dat huidige werk was een eigen praktijk in de opstartfase en ze had er haar eigen gedachtes en theorieën bij. Het leverde een inspirerend en fascinerend gesprek op.
,,Wat denk je dat die twee vissen nu aan het doen zijn? Ik denk dat ze nu diep in de oceaan aan het praten zijn. Aan het roddelen zijn. Aan het fantaseren zijn. Over ons”, memoreerde Tania aan de twee vissen eerder die middag. Ze glimlachte vertederend. ,,We moeten hen een naam geven. Ik stel Conchita en Chato voor. Zij waren de eersten die ons zagen en wisten dat het een goede ontmoeting was.” Ik keek in haar donkere ogen, die een verlichtende werking op me hadden. Haar fantasie omtrent deze twee vissen haalde ook het beste in mij naar boven en we schreven samen een heel kinderboek. Conchita en Chato, tot dat moment met hun eigen onderlinge besognes en problemen, zwemmen nu met volle tevredenheid rond in de verre dieptes van Mexicaanse Golf. En onze eigen avond duurde tot in de verre dieptes van de Mexicaanse nacht.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!
