15
dec, 2016
perrongeluk

Ambitie

Ambitie

,,Goedemiddag! Mag ik een kopje koffie van u”, vraagt de man vriendelijk. Hij kijkt rond in het winkeltje en glimlacht. ,,Wat een geinig plekje is dit.” Hij brengt z’n koffie op smaak en blijft bij me staan. ,,Ik kom net van m’n dochter vandaan. Ze gaat bijna afstuderen, het einde is in zicht. Tandheelkunde, ontzettend zware studie”, vertelt hij. ,,Het is een doorzettertje. Altijd al geweest. Ook altijd al razend nieuwsgierig geweest”, continueert hij. ,,Freewheelend is een groot woord, ze had hier en daar ook wel wat moeite met de studie. Maar  eigenlijk heeft ze het gewoon perfect gedaan.”

De man is trots op z’n dochter, zoveel is duidelijk. ,,Ja, natuurlijk. Ze is zo ambitieus, ze wil zó graag meer, maar vergeet gelukkig ook niet te beseffen wat ze heeft. Ook zij is trots op zichzelf en is gelukkig: dat blijft voor mij het allerbelangrijkste.” De man kijkt me kort aan. ,,M’n dochter is iets jonger dan jij denk ik. Waarom sta jij op een dinsdagmiddag in een dergelijke winkel? Heb je geen ambities?”

De man glimlacht onschuldig naar me. ,,Ach, ik snap het trouwens wel. Als ik zie wat m’n dochter moet laten voor wat zij doet, kan ik daar alleen maar veel respect voor opbrengen. Jij hoeft alleen maar kopjes koffie in te schenken en broodjes te bakken en gaat vanavond gewoon naar huis, zonder enige druk en zonder verplichtingen. Daar is ook niets mis mee, dat is ook een fijne manier van het leven. Niet iedereen heeft immers ambities, toch?”

Net als ik toch maar wil reageren, arriveert z’n trein. ,,Ah! Ik ga weer verder. Werk ze nog, ontzettend leuk je gesproken te hebben!”, roept de man enthousiast. ,,Wens uw dochter veel succes met afstuderen”, roep ik ‘m na.

22
okt, 2015
perrongeluk

De zonnebloem

Een blonde vrouw van begin dertig heeft zojuist een cappuccino bij me gehaald. Ze neemt rustig de tijd en leunt ontspannen tegen het tafeltje waar ook de suiker en melk ligt. Ze ziet dat een man van begin twintig mijn kant op komt. Wat direct bij hem opvalt is de enorme, knalgele zonnebloem die hij bij zich heeft.

Voordat hij bestelt, legt hij deze voorzichtig voor zich neer. De vrouw zoekt intussen oogcontact met de man en als ze dit eenmaal gevonden heeft, kijkt ze vol bewondering naar de zonnebloem. “Wow, wat een prachtige plant is dat toch. Ik vind zonnebloemen altijd zó mooi”, flirt ze een beetje.

De man brabbelt een soort ‘dank je wel’, maar weet niet echt hoe te reageren. Hij grijnst ongemakkelijk en betaalt voor z’n bestelling. Ondertussen broedt hij duidelijk op een betere reactie. Hij pakt de zonnebloem weer, ruikt eraan en trekt een vies gezicht.

“Ze zijn zeker mooi, het is alleen jammer dat ze een beetje stinken”, werpt hij tegen, in een poging een soort discussie aan te kunnen gaan. De vrouw doet een paar passen naar voren en ruikt ook aan de plant. Ze is het ermee eens, maar: “Zonnebloemen zijn dan ook vooral mooi om te zien. Ze zijn kleurig, statig, ze zijn groot en ze staan altijd zo kaarsrecht overeind”, beschrijft ze wat ze ziet.

De man knippert met z’n ogen en bijt op z’n lip. Er zweeft immers een tamelijk bijdehante reactie in de lucht. Ik geef toe, die opmerking schiet mij ook te binnen. Hij kijkt met een halve grijns naar mij, in de veronderstelling dat ik ‘m zal steunen. Hij kijkt weer naar de vrouw en schat z´n kansen in, want hij gaat deze kans voor open doel niet laten liggen.

“Weet je wat óók mooi en statig is en regelmatig kaarsrecht overeind staat? Iets in m’n broek!”

De opmerking is gemaakt. Ik draai ietwat gegeneerd een rondje om m´n eigen as. De man buldert het uit. De vrouw slaat haar ogen neer en schudt meewarig en teleurgesteld haar hoofd. De man blijft uit een soort superioriteitsgevoel grijnzen en wacht op haar reactie. Haar ogen lichten op en als ze een minachtende grijns opzet, krimpt de man al enigszins ineen. Ze kijkt de man ondeugend, maar afstandelijk aan. En dan, kurkdroog, met een vies gezicht:

“En die stinkt zeker ook een beetje?” De man knippert met z’n ogen en kijkt in paniek in het rond. “Ik moet gaan, m’n trein vertrekt zo.”

5
feb, 2015
perrongeluk

De derde persoon

Twee vrouwen van begin twintig lopen druk in gesprek mijn richting op.

“… maar dat bedoel ik dus. Ze breekt in bij een gesprek dat jij hebt, neemt dat gesprek over en negeert jou vervolgens volledig. Ik had bijvoorbeeld bij dat feestje van Rachel een paar weken geleden een leuk gesprekje met Jeroen”, vertelt de pratende vrouw, terwijl ze haar tas opent, “en toen kwam zij er ineens bij staan. Ze nam weer het hele gesprek over! Weg leuk onderonsje met Jeroen. Nou is dat op zich geen probleem, maar ze had dus alléén oog voor Jeroen, ik werd totaal niet meer betrokken bij het gesprek. Als ik wat zei, ging zij er totaal niet op in maar denderde er gewoon overheen. Alsof ik niet bestond!”

De vrouw pakt haar portemonnee uit haar tas, terwijl de ander beaamt. “Yep. Dat is Ilse. Als er een man bij betrokken is, besta je niet meer. Je maakt op geen enkele mogelijkheid meer onderdeel uit van het gesprek, gaat je gewoon niet meer lukken.” De vrouw met de portemonnee kijkt kort naar mij en gebaart vluchtig dat ze een cappuccino wil, waarna ze het het gesprek weer voortzet. “Nope. Ik sprak gisteren met Jeroen en vertelde hem hoe ik dat ervaren had. Hij herkende het totaal niet, vond haar juist hartstikke sociaal en charmant. Dat is zó irritant, die gasten hebben het gewoon niet door. Het viel Jeroen alleen maar op dat ik stil viel”, raakt de vrouw een beetje opgefokt, terwijl ze de cappuccino betaalt. Zonder enige groet of aandacht voor mij neemt ze de cappuccino mee naar de suiker. “Dan vraag ik me serieus af, heb je dan écht niet door dat er nog een derde persoon bij staat? Doet ze dat bewust? Ben ik minder waard? Ik snap gewoon echt niet dat je de aanwezigheid van een derde persoon haast ontkent.”

27
nov, 2014
perrongeluk

Onder stroom

“Meneer, zou mijn telefoon even opgeladen kunnen worden in uw winkel?”, informeert een meisje van ongeveer 27 bij me. “Het treinverkeer zit me vandaag tegen en ik moet echt even bellen, maar mijn telefoon is leeg”, vertelt ze terwijl ze haar telefoon en oplader aan me overhandigt. De nood is duidelijk hoog; Ze maakt een wat gefrustreerde indruk en ze positioneert zichzelf ongeveer twee meter van de winkel. Hier wacht ze op de trein en kan ze snel haar telefoon weer terugvragen.

“Goedenavond. Misschien stomme vraag hoor, maar zou ik mijn telefoon alsjeblieft kunnen opladen bij je?”, vraagt een man van ongeveer 29 aan me. Niet helemaal de bedoeling om als oplaadpunt te fungeren, maar vooruit.“Ah, thanks. Ik móet zo echt even bellen dat ik wat later kom, maar daar heb ik nu geen batterij meer voor”, reageert de jongen opgelucht als hij zijn oplader en telefoon aan me geeft. “Irritant hè, ik heb hetzelfde, mijn telefoon ligt daar ook”, reageert het meisje op ons onderhoud. De jongen draait zich naar haar toe en ik hoor dat ze hun frustraties aan elkaar vertellen.

Na vijf minuten zie ik echter een brede glimlach ontstaan op het gezicht van het meisje. Ze kijkt de jongen flirtend aan en de jongen flirt opzichtig terug. Het gesprek heeft een andere wending gekregen, de twee praten vrolijk en blijven elkaar recht aankijken. De jongen stelt zichzelf voor, het meisje beantwoordt zijn hand en ze houden elkaars hand langer vast dan de etiquettes zouden voorschrijven. Er springt zowaar merkbaar een vonk over, de ogen constant op elkaar gericht, de lach op beide gezichten wordt er niet minder op.

De trein komt elk moment binnen en de twee komen naar me toe om hun telefoons terug te vragen. Samen lopen ze naar de trein, hun telefoons al in de aanslag om nummers uit te wisselen.

30
okt, 2014
perrongeluk

Broodje

Een Afrikaanse man komt bij me. Hij heeft een grote koffer bij zich en draagt een lange, witte jurk en een kufi hoed. “Un café, s’il vous plait”, zegt ie. “Et…“, en hij wijst de warme broodjes aan. Hij stelt een vraag in het Frans, maar ik spreek die taal echt nauwelijks.

Aan z’n lichaamshouding te zien vraagt hij wat voor broodjes het zijn. Ik probeer het dus toch maar in het Engels: “This one is a sausage roll, with meat. And this one is with cheese“. De man spreekt echter slechter Engels dan dat ik Frans spreek. “Ehm, viande?“, wijst ie alle broodjes aan. Viande. Dat woord ken ik, dat is vlees. Of toch kaas? Zul je altijd zien. Het is één van die twee en ik weet niet welke.

Het is een wat ongemakkelijk momentje, die we allebei overigens best vermakelijk vinden. Geduldig en zonder enige frustratie proberen we elkaar te begrijpen. Ik probeer het nogmaals in het Engels: “This one is a sausage roll. With meat?“[man kijkt niet begrijpend], “Animal?” [man schudt hoofd], “Pork?” [man schudt hoofd]. De man besluit nu zelf het initiatief te nemen. Hij houdt beide wijsvingers langs z’n hoofd alsof het horens zijn en doet een wild dier na.

“Oui!“, roep ik en baken met m’n handen de saucijzenbroodjes af. “D’accord, c’est viande“, grijnst ie. Nu wijst hij de kaasbroodjes aan en kijkt vragend. Ik denk weer na en kom op het lumineuze idee om hetzelfde te doen als hij. Ik doe hetzelfde dier na en haal mijn handen weg van mijn hoofd en ga naar mijn buik. De man knikt. Ik doe alsof daar uiers zitten, door in mijn denkbeeldige uiers te knijpen, de man knikt enthousiast en grijnst. Vervolgens doe ik alsof ik een emmer heb en roer erin. “Ah! Fromage!“, roept ie uit en hij bestelt een kaasbroodje.

14
jun, 2014
perrongeluk

Als enige geen koffie

Vier dames komen bij me en alle vier hebben ze een kortingsbon in de hand. De eerste drie hebben de kortingsbon ‘warme drank + appelflap voor €2,50’. Ik heb op dat moment slechts drie appelflappen klaar liggen, maar de vierde vrouw heeft gelukkig een ander bonnetje: ‘een saucijzenbroodje voor €1,-‘. Mooi, hoef ik geen rare capriolen uit te halen.

“Waarom krijg ik nou weer geen gratis koffie?“, vraagt ze direct op boze toon. “Zij hebben nu koffie en ik niet!” Een verwijt die ik zelf niet zo zag aankomen. Ik laat haar de kortingsbon zien die zijzelf inleverde en ook die van de andere dames en leg uit dat ze gebruik heeft gemaakt van een bonnetje zonder koffie. Uiteraard toon ik haar de koffielijst en leg haar voor dat ze er natuurlijk ook een kan kopen. “Ach joh, doe niet zo goedkoop en geef gewoon een gratis koffie joh“, zegt ze nijdig.

Nou ben ik meestal best bereid om buiten de lijntjes te kleuren. Door nogmaals zo’n ‘warme drank + appelflap voor €2,50’ te scannen, bijvoorbeeld. Prima, kleine moeite, geen enkel probleem. Als je zoiets gewoon normaal, vriendelijk vraagt: je krijgt echt wel wat bij me gedaan. Klantvriendelijkheid staat ook bij mij gewoon hoog in het vaandel. Maar als je direct boos wordt en direct in de aanval gaat, blijf ik uiteraard wel vriendelijk, maar heb ik wel de neiging om perfect binnen de lijntjes te blijven kleuren. “Mevrouw, waarom wordt u nu direct zo boos? Wat heb ik nu precies verkeerd gedaan?“, probeer ik vriendelijk te blijven. “Ach, krent!“, roept ze en de dames lopen weg. Ik haal m’n schouders op.

Een man komt bij me en heeft ook een bon ‘warme drank + appelflap voor €2,50’. Ik vertel ‘m dat de appelflappen reeds in de oven liggen en dat deze over 5 minuten klaar zijn. “Prima! Drink ik eerst m’n koffie en daarna een lekkere ovenverse appelflap, klinkt als een prima plan!“, reageert ie vrolijk. De man neemt plaats in een zitruimte tegenover me. Ik zie dat de vier dames daar ook zitten. De man neemt plaats bij twee andere dames; de zitruimte zit gezellig vol.

De appelflap is klaar en ik heb even geen klanten. Ik besluit de man niet te gebaren dat de flap klaar is. Nee, ik besluit ‘m de appelflap te brengen. Da’s misschien overdreven vriendelijk, bedenk ik me, maar ook grappig om te kijken hoe de boze vrouw zal reageren. Een klein beetje provocatie, zonder dat ik iets fout doe. Een spiegel, zonder hele directe link naar haarzelf en dus niet direct belerend. Perfect. Ik heb er direct plezier in.

Ik loop erheen. De appelflap verpakt in een zakje, een servetje erbij. De dames kijken me aan, nippend aan hun koffie, de vrouw mokt opzichtig in een hoek en wacht tot ze weer weg kunnen. “Kijk meneer, uw appelflap, recht uit de oven!“, en ik geef de flap aan de man. “Wauw, wat een service zeg! Echt, hartstikke lekker, fijn!“, reageert de man blij en oprecht verbaasd. “Netjes hoor, dat zie je niet vaak“, is ook een van zijn metgezellen enthousiast. De dames glimlachen vriendelijk naar me. “Ach meneer, u reageerde zojuist zo vrolijk en vriendelijk, dan zet ik graag een extra stapje voor u“.

Ik kijk de boze vrouw kort recht in de ogen. Onweer. Ik grijns. Triomfantelijk loop ik terug, me heel goed beseffend dat ik best een kwal ben.

31
dec, 2013
perrongeluk

Chique oud en nieuw

Het is rustig vandaag. Stil. Ik kijk uit over een verlaten perron, fantaserend over dat eerste biertje later deze avond.

Een vrouw betreedt het perron. Ze zal ongeveer 55 zijn. Ze is bijzonder stijlvol en klassiek gekleed, klaar voor een chique feest. Een mooie zwarte, strakke jurk laat haar slanke lijf goed voor de dag komen. Er is decolleté aanwezig, maar verre van ordinair. De jurk is tot net boven de knieën, maar rond de benen niet strak. Ze draagt een donkere panty met twee ‘schattige’, zwarte schoentjes met korte hakjes aan haar voeten. Een lange grijze jas verwarmt het geheel. Ook hier klasse; het stofje, de details en de vorm van de jas zijn tot in de puntjes perfect. Een jas die je in het dagelijks leven niet aan zal trekken.

Om haar nek hangt een rijkelijk versierde collier. Opvallend zijn de roodgeverfde haren en de diverse kleurrijke tinten in haar make-up.

Classy.

Ze komt naar me toegelopen. “Godskolere, wat zijn die tassen zwaar. Doe mij twee sosaaizebrojkes, ik moetun bojemke leggen voor vanavond en ik hènonnie gegete. Ik heb al veel te lang nie gezôpe, dus vanavond ga ik me lam zuipe. Fijne avond jij!”

28
nov, 2012
perrongeluk

Pornomodel

‘Pornomodel’ is ook te lezen op Reporters Online (€) en in mijn boek Perrongeluk.

Pornomodel

Net op het moment dat een trein vertrekt, rent een ietwat ordinaire dertiger –mollig, witte kleren, geblondeerd haar, neuspiercing- het perron op. Te laat. Ze komt hijgend naar me toe en bestelt wat te drinken. “Godver, hier baal ik van. De afspraak bij de fotograaf liep uit!”

Het is lekker weer, dus dat half uurtje wachten hoeft geen straf te zijn. “Nee, je hebt gelijk, dat is ook niet erg. Ik heb de foto’s bij me. Wil je ze zien?” Natuurlijk wil ik dat. Het zal mij benieuwen. Ze legt de foto’s op mijn balie. Bij de eerste foto zit ze op een bed en kijkt recht in de camera. Op de volgende foto is wat meer decolleté zichtbaar.

Het laat zich raden, de foto’s worden bloter en bloter. Al snel zie ik haar ontblote borsten en als ze op de foto alleen in haar string zit en uiterst ondeugend en uitdagend de camera inkijkt, giechelt ze. “Genoeg voor nu hè, haha. Als je meer foto’s wil zien met wat meer actie, ga je maar naar deze website en voer je dit wachtwoord in haha.”

Steven: dit is het allereerste Perrongeluk-verhaal ooit geschreven. Live, vlak nadat deze mevrouw weg was, slingerde ik deze Facebook op. Ik noem dit verhaal dan ook met plezier en liefde: een klassieker. Want zeg nou zelf: het is ook gewoon een lekker verhaaltje.