DINTELOORD – Ria Hartman (74) is het stralend middelpunt. En geef haar eens ongelijk, vrijdag 14 december halen was haar ultieme doel: vanavond kan ze naar het kerstconcert in de Hervormde Kerk. Met haar naasten en dankzij de WensAmbulance.
Ria leeft dag voor dag. Ze gaat hard achteruit; wat ze gisteren nog kon, kan ze vandaag niet meer. Of ze deze vrijdag zou halen was voor haar ook nog maar de vraag. De levensverwachting volgens haarzelf? Een paar dagen, misschien een weekje. Ria weegt nog maar halverwege de 30 kilo.
Ze viel razendsnel af. ,,Ik dacht dat het de stress was. Ik had nogal wat zorgen om naasten, dus dat ik afviel was voor mij geen signaal”, zegt ze. Op 5 oktober krijgt ze echter slecht nieuws. Darmkanker, met vele uitzaaiingen. Het ziet er slecht uit. Haar dochters Desiree en Monique zijn vanaf dan altijd afwisselend bij haar. Ria’s conditie neemt af, een rollator en een bed in de woonkamer zijn noodzakelijk.
Toen kreeg ze de vraag: wat is je allerlaatste wens? ,,Eerst wilde ik niks, ik voelde me zo ziek. Maar plots wist ik: ik wil naar het kerstconcert in de kerk.” Ria zelf zat 12,5 jaar bij Nederpop aan de Dintel en had daar erg veel plezier in. Met name de borrels eromheen, het sociale contact. ,,’Zonder drank geen klank’ was ons motto”, grijnst ze.
WensAmbulance West-Brabant werd ingeseind. Chauffeur Joop Aarts en verzorgster Jopie de Vos zullen haar deze vrijdag met een ambulance thuis komen ophalen en begeleiden naar de kerk. ,,En dat is geweldig. Geweldig dat ze er zijn, dit wil ik nog zo graag meemaken”, klinkt het dankbaar en emotioneel. Ria ligt er vitaal bij. Strijdbaar. Vrolijk. Levenslustig. ,,Ik heb weinig pijn, maar dat klop ik af. Als ik al iets voel, loop ik gelijk leeg. Het zij zo.”
Ze krijgt veel bezoek, maar houdt daarbij de regie in eigen handen. Als het niet gaat, gaat het niet. ,,Ik geniet nog van de kleine dingen. Van een zonnestraal op mijn been. Van warmte, van koude. Ik kan verder simpelweg niet zo veel meer.”
Ze wordt ingepakt. Een mutsje, een sjaal om haar nek. Jennifer, die de 24-uurs zorg op zich heeft genomen, brengt wat lippenstift op bij Ria. Vanuit haar bed wordt ze op de brancard gelegd en naar de ambulance gebracht. Eenmaal bij de kerk wordt ze via een zijingang naar binnen gereden. Er klinkt applaus van haar voormalige koorgenoten, die geen kennis hebben van haar komst. Ook vanaf het podium wordt ze warm welkom geheten.
Ze geniet. Desiree en Monique zitten zijdelings naast haar brancard. Soms maakt Desiree een foto, soms is er een aanraking. Joop en Jopie zitten aan de zijkant van de kerk en kijken toe. ,,In eerste instantie houden we afstand, maar dat kan gedurende de dag veranderen. In dit geval laten we haar natuurlijk genieten van het koor met haar dochters”, legt Joop uit.
Het concert duurt twee uur. Na afloop komen de steunbetuigingen, de liefdevolle woordjes van haar koorgenoten. Ria geniet, maar Joop en Jopie zien dat het teveel wordt. ,,Ze was helemaal op. We hebben haar naar huis gebracht, ze zei niets meer. Alleen hoe enorm dankbaar ze was dat ze dit heeft mee mogen maken. Thuis kwamen de emoties bij de familie. Alles was goed gegaan, de laatste wens van Ria was zoals het moest zijn.” Dochter Desiree zag haar moeder de volgende dag weer ontwaken. Glunderend.
