DORST – Een wooncomplex, met plek voor 56 ouderen met allerlei geheugenproblemen. Waar volop aandacht is, waar ze de levenskwaliteit en het plezier krijgen die ze verdienen. In het najaar van 2021 moet het er staan, aan de Geerstraat. Direct naast Stichting Pim, met de veelzeggende naam: Pim Senior.
,,Mijn moeder kreeg in 2012 dementie. Een jaar later is ze overleden”, steekt Ton van der Veer direct van wal. ,,Ze zat op een gesloten afdeling. Ik dacht alles goed voor haar geregeld te hebben, maar toch zat ze op een verschrikkelijke plek.”
De meervoudig beperkte zoon van Van der Veer is de naamgever van Stichting Pim en woont hier al sinds de oprichting in 2006. Inmiddels wonen hier zestien jongeren; Stichting Pim staat op de kaart en heeft haar bestaansrecht bewezen. Maar het lot van Van der Veers moeder bleef bij hem knagen.
Met medebestuurslid Harmjan Krips begon hij twee jaar geleden tekeningen te maken. Het grote perceel dat direct aan dat van de stichting grenst kwam te koop te staan. ,,De grond van je buurman wordt je maar één keer te koop aangeboden, dus dan moet je niet twijfelen.” Het College van B&W van Oosterhout keurde de plannen goed. ,,Nu gaat het door de ambtelijke molen; voorlopig is de planning dat we augustus 2021 kunnen openen.”
Dat de stichtingen directe buren worden is een groot voordeel, weet Van der Veer. De twee doelgroepen kunnen uitstekend samen en zullen dan ook vaak met elkaar verbonden worden.
Volgens Van der Veer is een aantal van 56 ouderen de beste balans. ,,Met minder kom je in de financiële problemen. Met meer wordt het te groot. Je moet zoiets met zo min mogelijk mensen kunnen besturen.”
Want dat is zijn frustratie. De aandacht voor ouderen in de reguliere zorg is vaak onvoldoende, simpelweg omdat de instellingen te groot zijn. Het geld gaat naar de overhead, in plaats van naar de zorg zelf. ,,De zorg zelf is het probleem ook niet. Het gaat echt om aandacht voor de mensen. En dat krijg je alleen als je genoeg mensen hebt die dat kunnen geven.” In de reguliere zorg is dat, zegt Van der Veer, zo’n 1 op de 16 á 20 mensen. Hugo Borst pleitte voor 1 op 4. ,,Dat lijkt mij echt minimaal. Wij streven 1 op 3 na.”
Het idee nu: vier vleugels met ieder veertien appartementen. Twee gezamenlijke woonkamers per vleugel met een keuken. ,,Daar koken ze zelf. Geur is belangrijk; dat is zo’n beleving. Je krijgt er honger van. Bovendien is het voor bewoners en personeel een dagelijkse activiteit.”
Beleving, het woord is gevallen. De sfeer van vroeger. Een ouderwetse keuken, een bruine kroeg. ,,Het gaat heel mooi binnen worden, maar dat geldt ook voor buiten. Je kunt er wandelen, er komen activiteiten. Dat gaat heel simpel zijn, maar dat is voldoende. Denk aan een waslijn om de was op te hangen; dingen die zij vroeger heel normaal vonden.”
Van der Veer kijkt naar buiten. Hij en Krips vormen straks het bestuur van de twee stichtingen. ,,Onze jongeren zijn al bekend in Dorst. Nu komen hier veel scholen langs en er vinden regelmatig activiteiten plaats in de openbare tuin. Van fanfareconcert tot bootcamp. Het is zo mooi dat er meer en meer mensen hier naartoe komen. Dat zorgt ervoor dat onze bewoners onderdeel blijven van de maatschappij.”
