ULVENHOUT – ,,Ach, kijk: zien jullie daar dat kleine muisje, achter jullie?” De negen leerlingen van judopedagoog Wim Cobben (88) draaien zich resoluut om en zijn direct stil. De aandacht is gevangen. Dat soort trucjes werken altijd, legt hij kort voor de training uit. ,,Maar ik doe dat nu wel voor het laatst. Het is eigenlijk best droevig om me dat te realiseren”, sombert hij. De laatste training van Cobben op Jeugdland Ulvenhout was er een, zoals hij er duizenden in zijn carrière gaf. In alle rust maakt Wobben grapjes, geeft aanwijzingen en opdrachten. En verliest geen moment het overwicht.
Eigenlijk was de coach helemaal niet van plan om al te veel reuring te geven aan zijn laatste training. Dat zijn succesvolle pupil Roy Meyer er is en zelfs meetraint doet hem wel wat. De 28-jarige Bredanaar pakte in augustus nog een bronzen medaille op het WK in Tokyo. ,,Sommige mensen hebben een nalatenschap in materie, u in lesgeven. Ik weet zeker dat vele generaties u voor altijd dankbaar zullen zijn”, zei hij plechtig. En: ,,Wim is een persoon met gezag. Straalt dat uit. Dat is indrukwekkend voor alle kinderen. Dat heb je, of dat heb je niet; ik keek in ieder geval altijd enorm tegen Wim op.”
De in 1931 in Sittard geboren Wobben komt uit een gezin van negen kinderen en was de oudste. Dat gezag kreeg hij derhalve van huis uit mee. ,,Judo draait om verantwoordelijkheidsgevoel, doorzettingsvermogen en het opdoen van zelfvertrouwen. De sport is het middel, want het omvat veel meer dan zelfverdediging of werpen. Het is zo waardevol om als kind te judoën. Echt, laat het ze drie of vier jaar doen; het hoort bij de opvoeding”, legt hij uit.
Hij geeft al decennia les. In Breda, Made, Rosmalen, Bavel, Gilze. Aan kampioenen, zoals Meyer, maar ook aan Bert Joosen. Aan Jenny Roelands, Wim Visser. Ze geloofden in hem. ,,Ik heb altijd tussen de jongelui gestaan. Niet eronder, niet erboven. Ik luisterde altijd naar ze, dat zit gewoon in me”, legt hijzelf uit. ,,En altijd met humor. Ludiek zijn. Dat zijn echt belangrijke eigenschappen om met kinderen om te kunnen gaan.”
Eigenlijk wilde Cobben al eerder stoppen, maar zijn kleinzoon wilde op
judo. Hij besloot toch nog even te blijven. Inmiddels voetbalt zijn kleinzoon
bij Willem II. En nu gaat het niet meer. Het lichaam verslijt, Cobben heeft het
geaccepteerd. Hij geeft vanaf de zijkant aanwijzingen. ,,Als je met kinderen
werkt, moet je hen nooit willen evenaren. Het kind moet inzien wat hij moet en
wat hij mag doen. Je moet contact maken. Daarom ken ik alle namen en wil ik
meer van hen weten.” Zoals het er nu naar uitziet neemt één van zijn pupillen,
de 20-jarige Mika Jacobs, de trainingen van Cobben over. ,,Ik blijf wel
belangstelling houden. Ze gaan nu naar een ander toe, ik wil graag zien hoe
Mika het gaat doen”, zegt Cobben.