“Mijn vroegste NAC-herinnering is de bekerfinale van 1973, NAC – NEC in De Kuip. Ik zat in dienst in Den Bosch en m’n ouders hadden kaarten gekocht. Daarvoor ging ik ook al naar NAC, maar daar weet ik niets meer vanaf. Schrijf dus maar gewoon op: ‘een dikke veertig jaar’.”
John Verwijmeren (Rijsbergen, 1953) is nog altijd bloedfanatiek, maar echt schreeuwen doet hij niet meer. “Ze luisteren toch niet”, grijnst hij. “Ik uit m’n ergernis nu door meewarig m’n hoofd te schudden. Neem zo’n Seuntjens, vorig jaar. De beste speler, zeiden ze. Ik hield ‘m eens in de gaten. Hij sjokte maar wat, deed alles op z’n gemakje. Wat moet je daarmee?”
Verwijmeren was 23 jaar lang suppoost en vier jaar hoofdsteward op Vak G. “Je leert de algehele atmosfeer, de gebruiken, de taal goed kennen. Dat rauwe randje, daar voel ik me bij op m’n gemak.” Dat blijkt voor aanvang van NAC – FC Utrecht, in november 2014. Supporters op Vak G besluiten uit onvrede over de resultaten het vak een kwartier leeg te houden. “Dus werd iedereen bij binnenkomst tegengehouden. Toen ik arriveerde, letten ze niet op en liep ik zo door, het vak op. Zat ik daar helemaal alleen. Ik vond die actie niks, daar gaat niemand beter van functioneren. Bovendien mag ik zelf weten of ik die wedstrijd wil kijken, ik heb gewoon een seizoenkaart. Direct kwam een jongen met veel bombarie op me af. Hij dreigde en schreeuwde wat. Ik weet gewoon: die doet toch niks. Twee andere jongens kwamen sussen. Die vroegen of ik alsjeblieft solidair wilde zijn. Natuurlijk! Dan wel. Zo kun je het toch ook vragen?”, grijnst Verwijmeren.
Een seizoenkaart voor NAC is voor Verwijmeren een vanzelfsprekendheid. “M’n supporter-zijn is één hoogtepunt”, antwoordt hij desgevraagd. “NAC is een club met ups en downs. Winnen ze eens, dan wéét je dat het de week erop weer prut is. Altijd zo geweest. Je kunt na weer een deceptie alleen je schouders ophalen en die rare eigenschap maar omarmen. Wij kijken elkaar op de tribune vaak aan: ‘tja, het blijft NAC hè.”