Paspoort
Naam: Thomas Beute
Leeftijd: 27
Woonplaats: Etten-Leur
Hoelang al naar NAC: 1999
Vak: G
ETTEN-LEUR – Thomas Beute komt regelmatig in contact met NAC-spelers. Soms klikt het, zoals met Eric Botteghin, Edwin de Graaf of Mounir El Allouchi. ,,Ik vind die benaderbare gasten echt heel tof.”
Wie is jouw grootste NAC-held en kun je uitleggen waarom?
Ik weet nog goed dat NAC een thuiswedstrijd verloor, ik weet niet meer van wie. Dat was deels aan trainer Stijn Vreven te wijten; een wissel van hem pakte totaal verkeerd uit. Ik sprak hem daar op aan, wilde graag weten welke gedachte hij had met die wissel. Dat was in de Cordial en we praatten zeker twee uur. Dat ging over voetbal. Hij gaf toen ook aan dat hij het anders aan had moeten pakken; op iedere vraag of opmerking van mij ging hij uitvoerig in en deed dat best kwetsbaar. Ik spreek vaker met spelers of trainers bij NAC, maar met hem had ik het meeste gevoel.
Wat is het meest bijzondere dat je bij hebt meegemaakt?
Ik wil graag een geheim waar ik al een tijdje mee rondloop openbaar maken. Het was een zaterdagavond, NAC – ADO. Er belandt een bal op de tribune, die ik vang. Eigenlijk wilde ik de bal netjes terug het veld opgooien. Dus ik gooi, maar net op dat moment komt een man de tribune oplopen. Hij heeft twee treetjes met bier bij zich. De bal kwam op zijn hoofd, hij viel en het bier viel. Vervolgens zag ik de man niet meer. Die maandag ging ik naar school en zoals altijd ging het met de mentor de eerste tien minuten over NAC. Hij vertelde dat hij met twaalf bier in zijn handen gevallen was bij NAC, omdat er een bal tegen hem aan kwam. Ik heb het hem nooit durven vertellen, maar misschien moet ik maar eens met de billen bloot.
Wat was jouw ultieme moment van euforie?
Dat zijn de play-offs tegen Feyenoord, in 2009. NAC won de eerste wedstrijd met
3-2 en dus had Feyenoord in De Kuip genoeg aan één goal. Ik had het gevoel dat
er iets ging gebeuren. NAC kwam met 0-2 voor en toen scoorde Kees Kwakman de
0-3. Het ging los, dat was ongelofelijk. NAC won uiteindelijk met 0-4, super
surrealistisch.
En van (onverwachte) deceptie?
Dat was het overlijden van Ferry van Vliet, in 2001. Ik was toen 8 jaar en
hoorde dat er een NAC-speler overleden was. We zijn naar het stadion gegaan en
dan zie je de bloemenzee. Je gaat als klein jongetje nadenken; voetballers zijn
toch onsterfelijk? Het maakte onnoemelijk veel indruk op me, het kwam keihard
binnen.
