HupNAC: De vriendschap begon in het stadion
BREDA – Ze zijn al 13 jaar beste vriendinnen en delen lief en leed met elkaar. De kiem van die vriendschap werd gelegd bij NAC: de liefde voor de Bredase voetbalclub is de gemene deler.
Ze zagen elkaar na afloop van wedstrijden in het Supportershome. ,,We waren daar de enige vrouwen, dan trek je automatisch naar elkaar toe”, herinnert Colinda Weterings zich. Ook online werden zaadjes geplant voor de vriendschap, in de voorlopers van de social media: het NACForum en de NAC-chat.
Inmiddels zien ze veel meer vrouwen in het Rat Verleghstadion. ,,Maar de vrouwen die toen naar NAC gingen, waren ook echt fanatiek. Bezochten uitwedstrijden, waren er altijd bij. Nu zie je vrouwen die met hun man of vrienden meegaan, en niet zozeer voor NAC”, denkt Diana Prins.
Gaat de toename van het aantal vrouwen eigenlijk ten koste van het rauwe karakter wat ook bij NAC hoort? Ofwel: houden vrouwen de mannen in toom? ,,Volgens mij schelden onze mannen net zo hard met als zonder ons, maar er zou een verband kunnen bestaan. De scherpe kantjes zijn wel wat verdwenen”, merkt Diana, die ook steeds vaker gezinnetjes ziet op Vak G. ,,Ikzelf ga voor NAC. Ik hou wel van een beladen sfeertje, van die adrenaline. Die interactie met het uitvak, die hatelijke blikken. Maar dat is er de laatste jaren niet meer.”
De tien vriendinnen Amy Suijkerbuijk, Colinda Weterings, Judith van den Berg, Lenneke Bloemen, Marieke Mulders, Taika Damen, Vanesse Stange, Vivian van de Laar, Yvette Vossenaar en Diana Prins -leeftijden tussen de 29 en 41- gaan niet samen naar NAC, maar zitten verspreid in het stadion. Zo staat Prins met een mannengroep op Vak GG. ,,Echt dat ‘one of the guys’-gevoel. Ik denk dat ons dat qua karakter ook bindt: geen meisjesmeisjes.”
Maar wel dames. Buiten NAC om bezoeken ze concerten, of gaan ze samen naar de sauna, de film en hebben ze vrouwenavondjes. En, geven ze schoorvoetend toe: ,,Voorheen keken we ook wel naar de mannen op het veld.” In koor noemen ze Martijn Reuser, maar nu kijken ze er niet meer naar. ,,Het zijn jongetjes, of wij worden gewoon ouder. Het boeit ons in ieder geval echt niet meer.”
Na afloop van wedstrijden zoeken ze elkaar weer op. ,,Tijdens slechte wedstrijden appen we hoelang die wedstrijd nog duurt. Als we elkaar zien gaat het een paar minuten over NAC, vloeken of juichen we even. Daarna is NAC geen onderwerp meer.” Inmiddels zijn Judith en Amy moeder geworden, Marieke is verhuisd: de drie gaan nauwelijks meer naar NAC, maar de innige vriendschap is gebleven. ,,We staan altijd voor elkaar klaar. We zijn erg verschillend, dus zonder NAC hadden we elkaar niet gekend. NAC is wat ons bindt: deze intense vriendschap heeft onze levens echt verrijkt.”
