Eerste kerstdag bij de McDonalds
Afgelopen zondag, the day after Serious Request– en tevens Eerste Kerstdag-, oogt de binnenstad enigszins verlaten. Vrijwel alles is dicht en zelfs de horeca is lang niet altijd open. Het levert mede dankzij het regenachtige weer een nogal desolate binnenstad op. De vele döner- en andere fastfoodzaakjes zijn overwegend wel geopend, maar de weknemers staan er toch wat werkloos bij. Her en der eet iemand in z’n eentje z’n kerstmaal.
Zélfs de McDonalds is vandaag gesloten. Althans, de vestiging aan de Karnemelkstraat. Dat dat ietwat onwennig aanvoelt, blijkt wel uit de vertwijfelde blik van een man voor het pand. Hij tuurt naar binnen, in de hoop een teken van leven te ontwaren. De lichten boven de kassa’s staan aan, dus wie weet? En als er iemand is, wie weet wat er dan mogelijk is? Wellicht kan er dan alsnog een BigMac bereid worden! Hij neemt weer even afstand en bekijkt het pand van de McDonalds nauwkeurig. Ook op de eerste etage is het donker, dat belooft dan ook niet veel goeds. Wederom doet hij een paar stappen naar voren en poogt zelfs de schuifdeuren handmatig te openen. Tevergeefs en hij lijkt zich ook al snel te realiseren dat deze actie ook niet erg zinvol was. Stel dat het gelukt was: wat was dan het vervolg geweest? Wat had hij eenmaal binnen kunnen doen? Hij pakt z’n mobiele telefoon uit z’n binnenzak en kijkt hier uitgebreid naar. Een korte, opgewonden zucht van verlichting is zichtbaar en voelbaar. De man kijkt op als hij mij de McDonalds ook iets vertwijfeld ziet naderen. ,,Deze vestiging is dicht, maar de McDonalds aan de Steenakker is vandaag wél gewoon open!”, klinkt het opgewonden, alvorens hij in z’n auto stapt en zich in die richting op haast.
