Emoties bij graffitiportretten Ferry van Vliet, Dominique Diroux en Andro Knel
Nog één keer dan, over die magnifieke NAC-graffiti in het Rat Verleghstadion. Vanmiddag werden de portretten van Ferry van Vliet, Dominique Diroux en Andro Knel immers onthuld, voor de drie families. ,,Ik keek hier toch flink tegenop. Bang dat ik zou breken, bang voor m’n eigen reactie, m’n eigen emotie.” Sara van Vliet brak inderdaad even, toen het portret van haar zoon Ferry daadwerkelijk onthuld werd.
Kunstenaar Robin Nas keek er van een klein afstandje naar. ,,Ik heb vaker portretten van overledenen gemaakt, maar dat waren schilderijen voor bij mensen thuis. Maar op zo’n locatie, met zoveel publiek? Ik begin me meer en meer te realiseren dat dit iets heel bijzonders is”, vertelt de geboren Tilburger. ,,Ik ben geen groot voetbalsupporter, kende deze drie spelers ook niet. Maar ik vond het gelijk een mooie opdracht. Ik wilde de portretten haarfijn en perfect maken, hetgeen erom heen wat losser. Ik heb met Samen voor NAC goed nagedacht over hoe het eruit zou moeten komen te zien.” Hij kijkt om zich heen, ziet hoe zijn werk de betrokken families raakt. ,,De portretten zijn voor die duizenden NAC-supporters en voor de families. Nu ik hier zo sta en de emoties zie… Absoluut bijzonder.”
Cameraploegen van diverse televisie- en internetstations, Astrid Knel was al gewaarschuwd en daarom ook goed voorbereid. ,,De emotie zal later vandaag wat meer komen, nu ben ik nog scherp op alle aandacht.”
Het is een fraai, ontroerend moment. Als het portret van Andro Knel wordt onthuld, volgt er applaus, gevolgd door stilte van de circa vijftig aanwezigen. Bewondering, de ogen gericht op dat fraaie gezicht van Andro, op dat fraaie kunstwerk. Het kippenvel is voelbaar, bij iedereen. Andro’s moeder zegt dat het haar ontroert. Dat haar zoon nog zo leeft bij de club. Dat er nog steeds gestreden wordt om de Andro Knel-bokaal, dat het veel voor de familie betekent. De vader van Dominique houdt het op een ‘bedankt’; zelden lag er zoveel lading en zoveel overtuiging in één woordje. De trots overheerst. Trots op waarschijnlijk het mooiste stukje NAC-stadion uit de historie. Trots op kunstenaar Robin Nas, op Maarten Akkermans van Samen voor NAC, maar vooral op de club.
,,Zou zoiets bij andere clubs kunnen? Dat supporters zoiets initiëren en bekostigen? Ik denk het echt niet, dit maakt NAC zó ongelofelijk uniek”, besluit Sara van Vliet.
