Een dame van in de 60 staat op een grasveldje aan de Weilustlaan en lijkt bezig te zijn met een projectje. Ze heeft een laag tafeltje neergezet en is druk doende met een aantal PVC-buizen en wat lappen. Ze draagt op het oog een nette pantalonbroek en een rode, lederen jas.
Goedbeschouwd een zondagse outfit. Wat ze precies doet is onduidelijk, dat het niet naar haar zin gaat is dat wel. Mijn nieuwsgierigheid wordt steeds groter, net als haar frustraties. Ze probeert een PVC-buis te buigen, maar deze werkt niet mee. Dat ze voorlopig nog niet klaar is, staat vast.
Het lijkt me in ieder geval niet het juiste moment haar aan te spreken.
Verder gaat alles z’n zondagse gangetje in de buurt. Een opa kijkt vrolijk en trots toe hoe zijn kleindochter balanceert op een trottoirband. Een stel is fanatiek aan het tuinieren en gooit hun gesnoeide takken in een kliko. Een man staat op een ladder en schraapt stenen van zijn dak.
De kleine speeltuintjes die deze buurt rijk is, zijn echter verlaten. De houten krokodil en treintje bij één van die speeltuintjes doen zo zonder kinderen ietwat somber aan.
De kinderen zijn op het grote grasveld te midden van de Weilustlaan en de Wilderen. Tientallen. Ze spelen in, maar vooral rondom een groot springkussen. Deze is hier geplaatst ter ere van de derde verjaardag van ene Fleurtje.
“En ikzelf werd eh… nou ja, zeg maar voor de tweede keer veertig. Mijn vrouw Marit werd kort geleden 35”, legt vader Bas van den Biggelaar uit. “We besloten een feestje te geven. Ik hou al weken het weer in de gaten. Gaat het regenen? Wordt het juist snikheet? Het kon alle kanten op. Daarom hebben we in onze tuin een tent gezet, dan zijn we niet zo afhankelijk”, legt Bas uit.
Bredase gezelligheid: je wordt gelijk verder gevraagd om ook wat mee te drinken. In de tuin is het een mierenhoop van kinderen, die tussen de staantafels door met een grote ballon in de vorm van een Minion spelen. “Ik geloof dat vooral de buurtkinderen gebruik maken van het springkussen”, grijnst Bas. “In deze buurt spelen heel veel kinderen buiten. Al die speeltuintjes worden normaal goed benut.”
De zus van Bas, Evi, hoopt dat het springkussen straks wel vrijkomt. “Voor de volwassenen! Zin om straks ook even te springen!”
Na een minuut of twintig denk ik weer aan de vrouw met haar PVC-buizen. Ik verlaat het feest. De opa met kleinkind is alweer binnen, het tuinierende stel is gestopt, de man met de ladder heeft deze inmiddels opgeborgen. Het grasveldje aan de Weilustlaan is volledig verlaten.
De vrouw is weg en heeft de PVC-buizen, de lappen en het lage tafeltje meegenomen. Een onbeantwoord mysterie.
