Dan komt NAC over de middellijn. De man met de doos bier draait zich resoluut om, steekt zijn vuist in de lucht en brult. De jongens staken hun gesprek over hun aanstaande weekendje en brullen in koor mee. De klaagbaak achter stopt zijn tirade. Het publiek wordt plots naar het veld gezogen, de focus op de wedstrijd. Met de blik geconcentreerd op het veld, rolt het aanzwellende NAC NAC Yellow Black Army over de tribunes. Als NAC scoort, vliegt men elkaar in de armen. Pure ontlading, die zich direct weer omzet in spanning: tegen Sparta ging het mis en dit Avondje NAC móet gewonnen worden.

Het is kippenvelopwekkend als het gezang verder aanzwelt. Vak G staat massaal op, net als vele plukjes supporters op de lange zijdes. Het unieke momentum dat het voltallige publiek erachter staat is niet zomaar te creëren.

Bij NAC draait het om de interactie tussen veld en publiek. De haast chemische reactie die ontstaat is die bruis en daar zit zóveel in, dat het niet te forceren is. Die bruis is bij onze 105-jarige springlevend, als nooit tevoren.