Deze zondagochtend ligt het Liniepark er zoals eigenlijk altijd prachtig bij. Er is veel groen, de flora en fauna zijn volop in beweging. Er worden honden uitgelaten, er wordt gejogd en er wordt gevist. Op het kleine grasveldje aan de Archimedesstraat – tussen de Marokkaanse moskee en basisschool Okba Ibnoe Nafi in – zijn twee mannen van Afghaanse afkomst aan het volleyballen. Op het moment dat ze publiek krijgen, roept dat enige nieuwsgierigheid op. Drie mannen zitten op het hekje en na enkele minuten staan er toch zo’n acht man te kijken.
“We volleyballen hier elke zondag in de gymzaal aan de Archimedesstraat, maar we kunnen nu nog niet naar binnen, we wachten nog op de sleutel”, legt Jalal Atail uit. “Het is dus geen publiek, we zijn hier alvast een beetje aan het ingooien.”
Vijf jaar geleden startten ze een volleybalclub voor Afghaanse Nederlanders. “Daar zijn er meerdere van in Nederland, we vonden dat een mooi idee. Het resulteerde in een vriendengroep, zijn dus allen van origine Afghanen. Ik denk dat we gemiddeld allemaal wel zo’n tien jaar in Nederland wonen”, vervolgt Atai.
De groep bestaat uit zo’n twintig man, die één voor één arriveren. Handen worden enthousiast geschud en de sfeer zit er direct goed in. Het blijkt een tamelijk gemêleerd gezelschap; er zijn twintigers, er zijn vijftigers en er tussenin. De meesten dragen ‘gewoon’ sportkleding, maar er is ook een man die een gewaad draagt. Een vijftiger houdt z’n lange broek en z’n nette blouse tijdens het volleyballen aan; het zorgt voor een mooi beeld. “Volgens mij is de belangrijkste overeenkomst dat we allen uit Afghanistan komen en dat we graag volleyballen. Verder zijn we inderdaad tamelijk verschillend”, vermoedt Zmarai Khogyanai . “Doordeweeks werken we, deze zondag is voor ons echt een sociaal momentje. Hier ontmoeten we elkaar, lachen en praten we bij en gaan we even flink aan de slag”, vult Atail aan. Het overgrote deel van de groep komt uit Breda, een enkeling moet een stukje verder rijden.
Volgens Atai is volleybal één van de populairste sporten in Afghanistan. “Je hebt voetbal en cricket, maar dan toch echt volleybal. Dat is daar écht een grote sport, onderschat dat niet.” Als de sleutel dan eindelijk gearriveerd is, gaan de mannen met voelbaar plezier de zaal in. Er is geen enkele aarzeling, direct wordt het net opgehangen en worden twee teams geformeerd. Binnen twee minuten begint het eerste potje al. “We doen soms mee aan toernooien, er zijn zoals gezegd meer teams in Nederland met enkel Afghanen”, weet Khogyanai. “Soms spelen dan ook gewoon Nederlandse teams mee, natuurlijk.” De volleybalvereniging heeft zichzelf ‘Maiwand’ genoemd. Pure Wikipedia-wijsheid: Maiwand is een stadje in Afghanistan, die vooral bekend is door de Battle of Maiwand tijdens de Tweede Brits-Afghaanse Oorlog in 1880. Een van de spelers draagt ook een shirtje, waar het logo fraai op prijkt.
Op het veld gaat het er fanatiek aan toe. Er wordt gelachen, maar het spel wordt serieus genomen. “We hebben geen trainer, je zou kunnen zeggen dat we maar wat doen, maar we worden spelenderwijs toch echt beter.” Ondanks dat er dus geen echte leiding is, verloopt het spel gestructureerd en vlotjes. De spelers kiezen zorgvuldig een positie, de aanvallen worden keurig verzorgd en de smashes zijn hard, maar nauwkeurig. De score wordt bijgehouden door een scheidsrechter, waarmee geen discussie gevoerd wordt. Maar het meest zichtbaar is het plezier dat de mannen in het spel beleven. Met elkaar. De komende week gaan ze weer aan het werk, ieder hun eigen route, in al hun ongetwijfeld diverse banen. Totdat het weer zondag wordt en het spel weer gespeeld wordt, aan de Archimedesstraat.
