OUD-GASTEL – Een plek waar het niet uitmaakt of je hulpbehoevend bent, of zelfstandig. De Huiskamer in Oud-Gastel is een plek waar eenieder samenkomt, zonder drempels -noch fysiek, noch mentaal. Dat lukt -al vereist dat nog wel wat begeleiding, door de vijf zorg- en welzijnswerkers.
Deze vestiging van Pluspunt van Surplus zit in de oude Kapel Sint-Jozef Liefdesgesticht en heeft een fraaie architectonische uitbouw met veel glas. Te midden van deze huiskamer is nog duidelijk zichtbaar dat deze ruimte ooit uit twee delen bestond. Aan de ene kant aten voorheen senioren uit de buurt hun warme middagmaaltijd, aan de andere kant de hulpbehoevenden. Gescheiden, omdat ze verschillende hulpvragen hadden. Dat is nu gemengd. Hier wordt dagelijks voor zo’n 25 tot 35 mensen gekookt.
Boven is een bibliotheekje gevestigd. Zij houden hier informatiebijeenkomsten; binnenkort is er een avond over diabetes. Ook boven zit pedicure Lindsay Potters. ,,Ik zit hier pas enkele weken en het bevalt me. Mijn klandizie zijn voornamelijk de ouderen, maar ook zeker mensen van buiten.” Want dat is het idee hier: iedereen mag hier komen, zodat er een levendig geheel ontstaat.
Op dezelfde verdieping zijn ruimtes ingericht voor vergaderingen. Aan het einde van de gang is het Praathuis, met fraai uitzicht over het oude klooster. Hier worden gesprekken georganiseerd tussen vrijwilligers en mensen met een taalachterstand. ,,Er melden zich vele vrijwilligers. Het zijn er nu veertig; zij ontplooien weer nieuwe activiteiten.”
Zo ontstaat er een sociaal netwerk, waarin zorg en welzijn hand in hand gaan. De ouderen blijven zo te midden van de samenleving. ,,En je merkt dat zij zich daardoor steeds minder snel oud voelen. Het doet zoveel met je, mentaal, als je dagelijks mensen om je heen ziet die nog helemaal zelfstandig zijn.”
Twee dames op leeftijd komen binnen en spreken Klatten aan met een hulpvraag; één van hen heeft steeds meer moeite met trappenlopen. ,,Zij hebben elkaar hier ontmoet. Het is toch prachtig dat ze nu samen hierheen komen en het gewoon kunnen vragen?” Het lijkt de normaalste zaak van de wereld, maar dat is het in de praktijk niet. ,,Dat geldt ook voor het mengen. In eerste instantie bleef iedereen bij het vertrouwde groepje zitten. De tweedeling vervaagt steeds meer, naarmate er meer nieuwe mensen komen.”
Iedere dag wordt hier koffie gedronken, gegeten, spelletjes gespeeld, gelezen en creatief gedaan. Wekelijks zijn hier yogalessen, is er mantelzorgondersteuning, komen de keuringsarts, de maatschappelijk werkster en de wijkzuster langs. Zijn er spreekuren over bijvoorbeeld geld en recht en worden ook ’s avonds activiteiten georganiseerd. ,,Dat kan van alles zijn, zolang iedereen zonder hindernissen kan aansluiten.”
