Energiek Massada zorgt voor spontane Molukse reünie op Spanjaardsgat

BREDA – Esther Steen staat aan de kade van het Spanjaardsgat. Ze danst, zwaait met haar armen en zingt. Het jubilerende Massada geeft een energiek optreden op het ponton. ,,Dit waren vroeger mijn idolen, ik was echt een enorme fan.”

Het van origine Molukse Massada bestaat veertig jaar en trekt met een sterk veranderde bezetting door het land. Johnny (frontman) en Jopie (percussie) Manuhutu zijn nog de onbetwiste leiders, verder staan er veel dertigers op het podium. Steen kan het allang niet meer bijhouden. ,,Nee, ik ben ze wat uit het oog verloren. We hebben het over de jaren ’70, ’80, toen waren ze groot. Ik zie vandaag ook zoveel mensen uit die tijd hier rondlopen.” Want hoewel Steen een Molukse is: dat is voor haar nooit belangrijk geweest. ,,Het gaat me om de muziek, dát vind ik goed. Ik heb nooit naar kleur of afkomst willen kijken.”

Reunie

Dat er veel fans van Molukse afkomst op dit optreden zijn afgekomen, staat buiten kijf. Vele tientallen handjes worden geschud, vele knuffels worden gegeven. ,,Het is een soort reünie. De Molukse gemeenschap is klein, iedereen kent elkaar. De meeste mensen die ik hier tegenkom zie ik dikwijls, een enkeling zal hooguit een jaar geleden zijn”, klinkt Daud Siwalette tevreden. Hij staat op het ponton zelf en ontmoet haast onophoudelijk bekenden.

In zijn jeugd was Massada heel belangrijk, geeft hij aan. ,,Zij stonden op Pinkpop (in 1979, red.), stonden op festivals in heel het land. Bereikten wat. Daar keek ik wel tegenop, daar was ik erg trots op.” De band kwam rond 1981 in een neerwaartse spiraal en kwam dit maar moeizaam te boven. In 1995 maakte Massada onder leiding van Johnny Manuhutu een doorstart en begon het weer mondjesmaat op te treden.

Dat Massada op het Breda Jazz Festival staat is een welkome verrassing voor de vele fans uit die tijd. ,,Ik werd ineens door heel veel mensen gebeld”, vertelt Maarten Kailuhu. ,,Het is leuk: Massada is een grote naam uit het verleden, uit mijn jeugd. Dat er heel veel Molukkers op dit optreden afkomen is daarom logisch: het was toch ónze band. Ik denk dat iedereen toentertijd wel een bandlid binnen de vrienden- of familiekring had. Ik was vooral fan van de muziek, ik houd wel van dat Zuid-Amerikaanse geluid.”