BREDA – Een stap in de klassieke herenkapsalon van Jan van Beurden is een stap terug in de tijd. Een jaren ’30-inrichting, met haast antieke kappersspullen in een vitrine. Een kopje koffie met een vruchtenwijntje wordt aangeboden. Warme jazzklanken vullen de kamer. Vakman Van Beurden, bewapend met zijn kappersschaar, doet zijn werk. En voert een goed gesprek over het leven.
Althans, zo was het. Sinds 1 juli jongstleden is hij met pensioen. Een kleine zestig jaar was de eigenzinnige Van Beurden herenkapper. Eerst in Tilburg, daarna vijftig jaar in Breda. En hier, in de Blauwe Kei, werkt en woont hij sinds 1977. Beneden zijn kapperssalon, geheel ingericht naar zijn eigen smaak en nu verworden tot zijn ‘mancave’. Boven woont hij, met zijn Anita. 72 jaar is hij nu, volgens eigen zeggen hoog tijd te stoppen. Het werk werd meer en meer te vermoeiend.
Van Beurden is van de oude stempel. Hij wast en knipt, punt. Geen föhn, geen tondeuse en aan bijverkoop van allerhanden middeltjes, zoals in reguliere kapperszaken, doet hij niet. Zijn klantenkring bestaat uit de gegoede burgerij. Aan reclame heeft hij nooit gedaan, het gaat van mond op mond. ,,Als ik gebeld werd met de vraag wat een knipbeurt kostte, wist ik: dat wordt geen klant van me. Voor de prijs kom je namelijk niet bij mij; hier kwam een select publiek.” Publiek dat hem jaren trouw bleef, tot tientallen jaren. Voordat hij naar deze plek verhuisde, zat hij in de Wilhelminastraat. Die klanten heeft hij nu nog. ,,Ik heb mijn allereerste klant gevraagd ook mijn allerlaatste te zijn.” Om de cirkel rond te maken.
Die klantenkring reageerde geschokt op het stoppen. Zijn antieke kapperskast staat nu vol met geschenken en bedankjes. Er wordt door zijn klanten een heuse afscheidsreceptie georganiseerd. Het roert Van Beurden. ,,Dan wordt duidelijk hoe ik als mens én als vakman gewaardeerd werd. Het zijn ook geen klanten, ik noem hen klantvrienden.”
Want het vakmanschap werd omlijst met een goed gesprek. Niet over voetbal, of het weer, maar het ging ergens over. Vertrouwelijk, één op één. In alle privacy; de knipbeurten waren op afspraak en wachters werden niet gewaardeerd. Niemand luisterde mee, hooguit zijn vrouw liet soms haar gezicht zien. Het versterkte het huiselijke gevoel, het versterkte het vertrouwen. ,,Ik werd met mijn klanten ouder, maar nu is het mooi geweest.” Buiten werk sprak hij nooit met zijn klantvrienden. Tot straks, bij zijn afscheidsreceptie. Daarna gaat hij vooral leuke dingen doen. Met zijn Anita.