De eerste keer op de ijsbaan
BREDA – Nieuwsgierig, onwennig en zelfs ietwat nerveus waren ze. Zo’n 20 ‘nieuwe Nederlanders’ gingen dinsdag veelal voor het eerst van hun leven schaatsen. Het leverde vele valpartijen, maar vooral veel gelach op.
Vrijwilligersorganisatie Welkomsttaal verzorgt voor zo’n 175 cursisten taallessen in de bibliotheek aan de Molenstraat. ,,Daarnaast willen we er ook voor zorgen dat men in contact komt met elkaar”, legt coördinator Dianne Kikstra uit. Daarom ontplooien ze ook activiteiten buiten de lessen om. ,,Het is leuk om te zien dat mensen uit zoveel uithoeken van de wereld nu met elkaar aan het praten zijn over schaatsen. Sommige van hen hebben zelfs nog nooit ijs of sneeuw gezien.” Deze middag krijgen de cursisten schaatsles van drie ervaren coaches. Ingrid van Doesburg is taal- én schaatscoach. ,,Ik schaats zelf al van jongsaf aan. Per toeval ben ik bij Welkomsttaal gekomen en ik wilde de cursisten eens meenemen in mijn passie. Het valt me op dat deze mensen zó graag willen leren.”
De Liberiaanse David woont hier al 14 jaar. ,,Ik heb natuurlijk wel ijs en sneeuw gezien, maar heb er nooit iets mee gedaan.” Onwennig betreedt hij de schaatsbaan en gaat gelijk gestrekt. Dat zal vaker gebeuren. ,,Ik begin het langzaam door te krijgen, maar het is echt vreselijk lastig. Ik kan maar geen evenwicht vinden”, klinkt het enigszins gefrustreerd. Als Van Doesburg in volle vaart elegant voorbijsnelt, is hij geïmponeerd. ,,Dit kan ik toch nooit! Daar ben ik wel jaloers op.”
Rowena en Jacki uit de Filipijnen verblijven sinds vijf jaar in Nederland en hebben elkaar hier ook leren kennen. ,,In onze hoofdstad Manilla is een ijsbaan, maar we woonden daar toch allebei op een uur vliegen vandaan.” Dat schaatsen een intensieve sport is, voelen de twee al snel: na een kwartiertje hangen ze uitgeput aan de reling. ,,Schaatsen is heel leuk, maar ook heel vermoeiend!” Toch zijn de twee voornemens vaker te schaatsen, net als de Marokkaan Mohamed. ,,Zeker , dan neem ik mijn drie kinderen mee. Ik weet zeker dat ze dit leuk zullen vinden.”
Dat de sport veel gelijkenissen heeft met skeeleren, blijkt als de Marokkaanse Firdaous soepel voorbij zwiert. ,,Ik ben in Nederland geboren, maar heb m’n jeugd in Marokko doorgebracht. Ik was altijd al verslaafd aan skeeleren, dat deed ik daar ook veel.” Op haar achttiende keerde ze terug naar Nederland, om hier te studeren. Ze is voornemens om naar de universiteit te gaan, om uiteindelijk tolk te worden. ,,Van het Arabisch naar het Nederlands of Engels. En andersom”, klinkt het vastbesloten.
,,Eigenlijk had ik verwacht dat de meesten het na een half uurtje wel beu waren”, verwondert Van Doesburg zich, als er naar Nederlandse traditie koek-en-zopie -warme chocolademelk en gevulde koek- wordt geserveerd. ,,Maar ondanks de vele valpartijen blijven ze er enthousiast voor gaan.”
Elkaar, de Nederlanders en de Nederlandse cultuur leren kennen en te integreren is het speerpunt. Weldra gaan ze schaatsen op de ijsbaan tijdens het drukbezochte Winterland. Kikstra gelooft in een dergelijke begeleiding. ,,Onderdeel zijn van de maatschappij. De verveling slaat al snel toe als je plots in een vreemd land verblijft; wij proberen deze mensen te helpen integreren. Door leuke activiteiten te ondernemen stimuleren we hen zich te mengen in Nederland.”
