BREDA – ,,Het zijn jongeren met nog te verwezenlijken dromen.” De Bredase Odile denkt lang na. Kijkt naar de foto’s en de verhalen van de Wit-Rus Emil Ostrovko (17) en de Soedanees Magai Matiop Ngong (15). ,,En wat hebben ze nou gedaan? Je zou zo graag alle onrecht uit de wereld willen helpen. Wat was hun intentie? Mensen mogen fouten maken, ze moeten de kans krijgen om het recht te zetten.”
Amnesty International streek zaterdagmiddag op honderden plekken in het land neer om de actie Write for Rights kracht bij te zetten, waaronder op vier plekken in Breda. De felgele kleuren van de mensenrechtenorganisatie vallen op, voor de ingang van de Lutherse Kerk in de Bredase binnenstad. Binnen liggen tien casussen. Jongeren die in handen zijn gevallen van justitie en daarom vastzitten. Om uiteenlopende reden, met één overeenkomst: ze zijn in strijd met de mensenrechten. Ostrovko kluste bij als koerier in zijn land. Hem werd verteld dat het legale rookwaar betrof, maar in werkelijkheid was het drugs. Zijn werkgever bleef buiten schot, de scholier kreeg acht jaar cel. Magai schoot zijn neef per ongeluk dood en kreeg levenslang; ook de Soedanese grondwet staat levenslang niet toe bij een minderjarige.
Naast Odile zit Marij. Ze schrijft een document dat aan de Iraanse overheid gericht is van Amnesty over. ,,Als ze zoveel brieven krijgt omtrent een misstand, zou dat kunnen werken. Maar bij een overheid is het wel verstandig om echt een goede brief te schrijven, vandaar dat het echt deze tekst moet zijn”, legt vrijwilligster Troy Hurkens uit. ,,Daarnaast kun je ook een persoonlijk kaartje sturen naar de persoon. Daar mag je wel je eigen gevoelens in kwijt.”
Marij maakt zich druk om de Iraanse Yasaman. Ze kreeg 16 jaar cel, nadat zij in een trein bloemen uitdeelde aan andere vrouwen tijdens Vrouwendag. Dit deed ze zonder hoofddoek en deelde haar actie op sociale media. ,,Het is puur liefde wat ze gedaan heeft én ze verzet zich tegen de bestaande regels. Een dapper meisje dat weet dat ze iets deed wat niet mocht. Maar 16 jaar?”
Zo hebben de schrijvers van de brieven allen hun eigen beweegredenen. Corné van Opstal werd vooral gegrepen door het verhaal van de Mexicaan José (14), die in elkaar geslagen werd door de politie toen hij een opstootje waar hij niets mee van doen had passeerde. De slechthorende jongen kwam van de regen in de drup. Zijn ouders moesten de schade betalen, waardoor zij geen geld meer hadden voor zijn opleiding. ,,Alle verhalen spreken me aan, maar deze maakte echt indruk. Het is onrechtvaardigheid. Er is geen controle, er is geen scheiding van machten. Dan word je kwetsbaar.” Dat voelen Odile en Marij ook zo. ,,Alles dat met geld, maar vooral met macht gepaard gaat is gevaarlijk. Daar moet je echt scherp op blijven.”
