‘Ik was een zielsgelukkige kluizenaar’
BREDA – Zeker, de woonkamer van Janus Wilthagen (56) oogt schoon en gezellig. Ook de door hem zo gewenste nieuwe pakketvloer (totale kosten: €400,-) lijkt in goede staat. Maar schijn bedriegt, Wilthagen stipt moeiteloos de beschadigingen aan. Trouwens: de woonkamer is het probleem ook niet.
Tot 1 januari 2015 woont hij bij zijn 84-jarige vader, maar de nieuwe Participatiewet dwingt hem een eigen ruimte te zoeken. Voor het eerst in zijn leven heeft hij een eigen huishouden. En werd hij geconfronteerd met rekeningen; al snel liep zijn schuld naar €3000,-.
Inmiddels heeft hij de controle en voelt hij zich trots dat het hem toch lukt. Vijf jaar geleden werd hij arbeidsongeschikt verklaard; de longziekte COPD werd vastgesteld. ,,Daarom maak ik hier dagelijks schoon. In de gleuven en in de beschadigingen aan de vloer blijft echter stof zitten. Het liefste zou ik alle drempels in het huis verwijderen en er één vloer goede inleggen.”
Wilthuizen voelt zich hier sowieso allesbehalve prettig. Er is veel geluidsoverlast in dit uiterst gehorige complex. ,,Het liefst slaap ik in een tentje ergens in de bossen, hier vind ik geen rust. Ik word al angstig als ik de sleutel in het sleutelgat steek”, klinkt het somber.
Hij gaat iedere avond om tien uur naar bed, maar wordt steevast om 2:30 wakker, tot zijn eigen diepgaande frustratie. ,,Dan ga ik schoonmaken en kijk wat tv-programma’s van de avond ervoor terug. En ik ga naar buiten, om het huis maar uit te zijn.”
Wilthagen houdt wekelijks zo’n €50 á €60,- over. Daarmee onderhoudt hij zijn hond Diesel en zijn twee vogeltjes. Met Diesel loopt hij lange rondes om het huis te ontvluchten en om zijn conditie op peil te houden. ,,Van het Edisonplein naar de Waterdonken en terug. Daar doe ik vier uur over.” Of hij gaat naar het Valkenbergpark, maar daar zit een nadeel aan. ,,Mensen. Ik ben er nu eenmaal geen liefhebber van, ze moeten altijd wat van je. Het liefst bevind ik mij tussen dieren.”
Als jonge jongen vertoeft hij hele dagen tussen de paarden, op een weide bij Tuinzigt. De gemeente confisqueerde het gebied echter om een politiebureau te bouwen, de paarden moesten verkocht. ,,Ik was een zielsgelukkige kluizenaar, ik heb dat nooit kunnen verwerken.” Wilthagen hervindt dat geluk nergens meer. Hij volgde geen scholing, bleef bij zijn vader wonen en werkte jarenlang als stratenmaker.
De keuken van Wilthagen ziet er stukken slechter uit, voor zijn slaapkamer geneert hij zich. Op de vloer ligt loszittend zeil op beton. Een muur is beschilderd, de overige muren zitten vol schimmel.. ,,Ik zou echt willen investeren, het echt willen verbeteren. Maar eten voor mij en mijn dieren gaat nu eenmaal voor.”—-
