BREDA – Vijf bewoners van woonzorgcentrum IJpelaar werden in een tijdsbestek van nog geen half jaar allen honderd jaar oud. “Maar je honderdste verjaardag is niet zo heel bijzonder hoor. Het gebeurt vanzelf”, benadrukt mevrouw Blans. “Het is daardoor wel gek, want ineens ben je het”, vult mevrouw Wijnants aan.
De vier dames en een heer zitten onder het genot van een kopje koffie en een appeltaart naast elkaar, in het restaurant van De IJp. “Ze wonen op verschillende afdelingen en kennen elkaar niet zo goed”, weet locatiemanager Lydia Verheijen. Het restaurant van het nieuwe zorgcentrum is tevens een ontmoetingsplek voor de buurt en derhalve open voor iedereen. “Het fijne is dat de bewoners daarom niet geïsoleerd van de buitenwereld leven. We merken dat ze het heel prettig vinden dat ze onder de mensen blijven.”
Mevrouw Janvier haalt haar levensvreugde uit de familie. Haar 73-jarige dochter komt haast dagelijks langs en ze ziet ook haar achterachterkleinkinderen met regelmaat. “We zijn heel hecht; familie vind ik erg belangrijk. Dat zorgt er voor dat ik wil leven.” Mevrouw Blans merkt dat ze steeds minder zelf kan. Ze vermijdt risico’s op ongelukken. “Want misschien kan ik het nog wel, ik ben alleen zo bang dat ik val en alles breek.” Ze is daarom bijzonder content met de mensen die haar verzorgen. “Ze zijn altijd vrolijk, doen het niet met tegenzin. Dat lijkt me zo vreselijk: afhankelijk zijn van mensen die je met chagrijn helpen. Kort geleden was ik mijn gehoorapparaat kwijt. Ze hebben gezocht, maar konden het nergens vinden. Bleek ik ‘m onbewust in m’n vruchtensap gedaan te hebben. We moesten er allemaal erg om lachen. Dat voelt fijn; het apparaat was bovendien nog helemaal intact.” Vorig jaar ging mevrouw Blans voor een laatste keer op bezoek bij haar 91-jarige zus in het Belgische Brasschaat. “Daar ga ik al heen sinds ik vier ben, mijn moeder woonde daar. Zelf ben ik groot gebracht door mijn grootouders in Nederland. Het was bewust een laatste keer, ik merk dat het gewoon moeilijk wordt.” Van vereenzaming is bij mevrouw Blans geen sprake. “Gelukkig heb ik veel familie, waaronder negen achterkleinkinderen en alweer zes achterachterkleinkinderen. Toevallig wordt er vandaag eentje drie jaar.”
