,,Dit klinkt toch nergens naar? Wat een troep”, foeterde mijn vader. Ik gniffelde. De autoradio stond dermate zacht dat echt goed luisteren niet eens lukte. Deze reactie had ik echter wel verwacht.
Het had iets spannends. Mijn vader en ik zijn nog écht vader-zoon. Als we in één auto gaan, rijdt hij. Als we uit eten gaan, betaalt hij. Als we muziek luisteren, bepaalt hij. Ik heb het geprobeerd, nieuwe muziek aandragen. Hem uit de comfort zone van Pink Floyd en andere generatiegenoten te halen. Het lukte soms. Portishead vindt hij mooi. Gotan Project bij vlagen. Goldfrapp soms.
Maar ditmaal reed ik. Een zeldzame rolverdeling. Mijn vader sprak het niet uit, maar was gespannen. Ik rijd harder en iets offensiever. Hij wil maximaal 100 rijden. Maar vooral: hij wil niet afhankelijk zijn.
Vlak voordat we in de auto stapten, zette ik Spotify op. Ik besloot -38 jaar, 20 jaar zelfstandig wonend- op te zetten wat ik zélf wilde. Dat klinkt logisch, maar het was een drempeltje.
Het werd Billie Eilish en da’s zeer actueel. Ik hoorde hit ‘Bad Guy’ voorbij komen op Studio Brussel en was verkocht. Wat bleek: het hele album van de Amerikaanse tiener intrigeert me.
En ja, er was een minieme kans dat mijn vader het zou appreciëren. Zo sociaal ben ik nog wel. Geen obscuur genre, maar iets nieuws met de ijdele hoop hem iets aan te bieden dat hij leuk zou kunnen vinden. En voordat we Hilversum verlaten hadden, na hooguit twee nummers, was zijn oordeel helder: troep.
Het is een eigenschap die ik wil vermijden. Natuurlijk: er is geen betere muziek dan de muziek uit je jeugd. De nostalgische waarde ervan is nooit te overtreffen. Je hoort alles voor het eerst en alles maakt indruk. Maar ik wil open blijven staan voor nieuwe dingen. Nieuwe klanken. Dat is niet eenvoudig, want onbewust sluiten die zintuigen zich. Maar ik wil niet vastroesten. Probeer bewust te blijven zoeken naar nieuwe dingen, want ook nu worden mooie dingen gemaakt, dat kan niet anders.
Het album van Billie Eilish eindigde bij Oosterhout, we waren bijna thuis. ,,Zal ik de radio aanzetten? Of wil je iets anders opzetten?”, stelde ik voor. Nee, mijn vader prefereerde stilte. ,,Thuis pakken we nog een wijntje”, beloofde hij mijn moeder, die achterin zat. Ongetwijfeld met Pink Floyd door de speakers.
Tof artikel?
Ik zou graag vaker columns of teksten willen maken. Als je dit waardeert en dat wil laten blijken middels een bijdrage: dat kan. En wordt uiteraard super-super-super-gewaardeerd!
